اگر براي زبان مفهومي وسيع و عام در نظر بگيريم در تعريف آن گفته شده است : هرگونه نشانه‌اي كه به وسيله آن بتوان حالات يا معاني موجود در ذهن خود را به ديگري انتقال داد زبان خوانده مي‌شود.

اينكه از چه هنگامي انسان قادر به تكلم شد برهيچ كس آشكار نيست و بي‌شك در يك زمان موفق به دريافت مفاهيم زباني نشده بلكه هزاران سال به طول انجاميد تا زبان از شكل اوليه و ابتدايي خود به گونه فعلي درآيد.

بطور مسلم نياز عمومي انسان با توجه به استعدادهاي دروني موجب شد كه بتواند از زبان سود جسته و به منظور رساندن مفاهيم خود به ديگران از آن استفاده و با آن سخن بگويد.

همانگونه كه جامعه متحول مي‌شود زبان نيز دچار دگرگوني شده و با توجه به شرايط اجتماعي و زيستي، تغيير و تحول پيدا مي‌كند.

متروك ماندن بعضي از كلمات و استعمال الفاظ جديد و تغيير واژه‌ها در ساختار زباني ، امري اجتماعي است و زبان ابزاري براي برآوردن حاجات اجتماعي است.

از اينجاست كه در طي زمان، الفاظي از بين رفته و يا كاركرد قبلي خود را از دست مي‌دهد و الفاظي تازه كه بر معاني جديد دلالت مي‌كند رايج و متداول مي‌شود.